bebeoli.pl

dziecko, parenting

Komora hiperbaryczna - na co pomaga?
Zdrowie

Komora hiperbaryczna – na co pomaga?

Tlenoterapia hiperbaryczna (terapia w komorze ciśnieniowej) to metoda leczenia, w której medycznie czysty tlen jest wdychany pod zwiększonym (hiperbarycznym) ciśnieniem znacznie wyższym niż ciśnienie otoczenia. Kiedy przeprowadzana jest tlenoterapia hiperbaryczna, jak to działa i na co należy uważać?

O tlenoterapii hiperbarycznej

Tlenoterapia hiperbaryczna służy zwiększeniu poboru tlenu do krwi powyżej normalnych wartości, a tym samym powinna zapewnić lepsze zaopatrzenie w tlen nawet tkanek o słabym krążeniu krwi. W normalnych warunkach hemoglobina w czerwonych krwinkach (erytrocytach) jest już w ponad 98 procentach nasycona tlenem, tak że wzrost jest prawie niemożliwy przy dopływie tlenu z normalnego powietrza do oddychania. W tlenoterapii hiperbarycznej ciśnienie zewnętrzne zwiększa się do 2,4 do 3 razy normalnego ciśnienia za pomocą komory ciśnieniowej. W rezultacie więcej tlenu jest fizycznie rozpuszczane w płynnych składnikach krwi. Ilość jest proporcjonalna do ciśnienia otoczenia i zawartości tlenu w gazie oddechowym. W przypadku tlenoterapii hiperbarycznej we krwi może zostać rozpuszczonych do siedmiu procent tlenu, co stanowi ponad 20-krotność normalnej wartości. Celem jest przyśpieszenie metabolizmu w tkankach o słabym ukrwieniu oraz przyśpieszenie procesów gojenia.

Kiedy zdecydować się na tlenoterapię hiperbaryczną?

Tlenoterapia hiperbaryczna jest dosyć kontrowersyjną metodą leczenia. Jak dotąd istnieje tylko kilka wysokiej jakości badań, które można wykorzystać do oceny skuteczności metody. Komora hiperbaryczna warszawa jest zalecana jako środek wspomagający w przypadku wielu schorzeń, m.in.:

– choroby ucha wewnętrznego,

– ostrej nagłej utraty słuchu,

– szumu w uszach,

– choroby Meniere’a,

– zaburzenia gojenia ran,

– zespołu stopy cukrzycowej,

– oparzeń,

– przewlekłego zapalenia lub zaburzenia krążenia kości, lub okostnej,

– popromiennego zapalenie pęcherza moczowego,

– wady kości,

– przetoki,

– choroby dekompresyjnej,

– zatrucia tlenkiem węgla.

Komora hiperbaryczna – Warszawa to jedno z miast, oferujących tego rodzaju terapię.

Jak przeprowadza się tlenoterapią hiperbaryczną?

Przed tlenoterapią hiperbaryczną należy przeprowadzić test adekwatności ciśnieniowej. Obejmuje m.in. EKG, badanie czynnościowe płuc oraz badanie fizykalne, podczas którego sprawdzana jest drożność trąbki słuchowej od gardła do ucha środkowego. Jest to bardzo ważne dla wyrównania ciśnienia w uszach. Tlenoterapię hiperbaryczną można prowadzić w jednoosobowych lub wieloosobowych komorach hiperbarycznych. Przebywając w komorze ciśnieniowej, można w każdej chwili skontaktować się z lekarzem lub personelem pielęgniarskim poprzez połączenie głosowe, lub wizualne. Ciśnienie w komorze jest powoli zwiększane, aby wyrównało się ciśnienie w uszach. Ciśnienie w uszach odpowiada mniej więcej temu, jakiemu towarzyszy nurkowanie na głębokości od 14 do 18 metrów. Po osiągnięciu zamierzonego ciśnienia zakłada się maskę tlenową, przez którą wdycha się czysty tlen.

Ponieważ tlenoterapia hiperbaryczna może trwać od 30 minut do 1.5 godziny, w zależności od wskazań, dopływ tlenu jest przerywany w określonym rytmie na tzw. przerwy na oddychanie powietrzem, podczas których oddycha się normalną mieszaniną powietrza. Pod koniec terapii ciśnienie jest obniżane przez kilka minut, co jest również nazywane wyładowaniem. Po zabiegu można wrócić do swoich codziennych zajęć. W zależności od schematu terapii i schorzenia, odbywa się kilka do nawet kilkudziesięciu sesji.

Jakie są zagrożenia związane z tlenoterapią hiperbaryczną?

Lekarz prowadzący wyjaśnia przed zabiegiem możliwe skutki uboczne i zagrożenia. Są one bardzo rzadkie. W tak zwanej barotraumie problemy z wyrównaniem ciśnienia prowadzą do różnic ciśnienia między kanałem słuchowym a uchem środkowym, co może uszkodzić błonę bębenkową. Może również powodować przejściową nadwrażliwość mózgu na tlen, powodować chwilowe skurcze i zaburzenia czucia. Może również powodować przejściową nadwrażliwość mózgu na tlen, powodować chwilowe skurcze i zaburzenia czucia.